In Memoriam. Κώστα Παπλωματάς
Ο Κώστας από τα χρόνια τα μαθητικά ήταν ένας αγωνιστής. Θυμάμαι εκείνες τις πορείες όταν ήμασταν Β΄Λυκείου το 1979-1980 όπου όλοι μαζί οι συμμαθητές διαδηλώσαμε προς το Δημαρχείο διεκδικώντας δημοκρατικά μαθητικά συμβούλια και όχι διορισμένα από τη διεύθυνση του Σχολείου. Σε μια επόμενη διαδήλωση προς την Αθήνα πολλοί βρέθηκαν μες το Κηφισό για να γλιτώσουν από τα ΜΑΤ της εποχής. Τότε είχαν κάνει και το ντεμπούτο τους οι περιώνυμες “αύρες”. Μετά το Λύκειο με τον Κώστα χαθήκαμε. Διαφορετικές διαδρομές, διαφορετικές ιδεολογίες.
Όμως με τους ανθρώπους που αγωνίζονται, όπως οι περισσότεροι από εμάς, μας συνδέει κάτι υποδόρια κοινό πέρα από κομματικές ταμπέλες. Η αγωνία για ένα καλύτερο αύριο.
Με τον Κώστα ξαναβρεθήκαμε στον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό. Μέλος του Δ.Σ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας και πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Περιστερίου Έλλη Αλεξίου αυτός, γενικός γραμματέας της ΟΙΕΛΕ εγώ. Η κοινή δράση μας έκανε να συναντηθούμε σε διάφορους μαζικούς χώρους πολλές φορές. Τελευταία μεγαλώνοντας νοιώσαμε την ανάγκη να ξαναβρισκόμασταν με του συμμαθητές μας. Οργανώναμε από κοινού τα τελευταία οκτώ χρόνια reunions με τους συμμαθητές μας του ΙΑ, του Ενδέκατου Γυμνασίου Λυκείου Περιστερίου (IA COLLEGE το λέγαμε χαριτολογώντας),του σημερινού Τρίτου στον Αγιο Αντώνιο.
Ορθιοι πίσω από αριστερά: Στέρτσος Χαράλαμπος, Πηγαδάς Νίκος, Ρατσιάτος Λευτέρης
“ Βρε Κώστα του΄λεγα, μήπως πρέπει να χαμηλώσεις ταχύτητες, του΄λεγα παρελκυστικά. Μεγαλώσαμε. Μήπως πρέπει να χαρούμε λίγο τη ζωή. Πολύ τρέξιμο!” Εκείνος χαμογελούσε. Ήταν ταγμένος στους αγώνες και στο Κόμμα. Απόλυτα σεβαστό.
“Και τόσο καιρό, τον πείραζα, τι καταφέρατε; τον πείραζα, στα ίδια ποσοστά!” Δεν ήταν ακριβώς έτσι και το γνώριζα γιατί κάθε αγώνας είναι πολυδιάστατος, παράγει ποικίλα αποτελέσματα. Διεκδίκηση, αλληλεγγύη, συνείδηση, οργάνωση, επαγρύπνηση κλπ. Τα ΄ ξερε αλλά τον “προβόκαρα”. Αυτός εκεί με το χαμόγελό του και τη βαθειά του πίστη στο Κόμμα. Τον κοίταζα καχύποπτα. Όταν έφυγε όμως κατάλαβα ότι κάτι μου έλειπε από την προηγούμενη εικόνα που μου αποκαλυπτόταν τώρα! Οι παρακαταθήκες και η έμπνευση, το παράδειγμα που μεταλαμπάδευσε στις νεότερες γενιές εκπαιδευτικών και όχι μόνο. Το Κόμμα τον τίμησε όπως του άξιζε. Ο Κώστας τα΄χε καταφέρει. Με την προσωπικότητά του στον χώρο του ,στην τοπική κοινότητα του Περιστερίου, και όχι μόνο, είχε γίνει σύμβολο . Το εξαιρετικό που έκανε ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο! μα ξεχασμένο στις μέρες μας. Έμενε προσηλωμένος σε αξίες και νάματα που σε αυτόν και πολλούς ανθρώπους γύρω του (συναδέλφους, συναγωνιστές) έδιναν νόημα και παρήγαγαν συνείδηση, αλληλεγγύη, συμβολικό πλούτο.
Στο θέατρο του Φοίνικα, στη Κηπούπολη ανάμεσα στους δικούς του ανθρώπους, συναδέλφους, φίλους, συντρόφους του και κάποιους παλαιούς συμμαθητές μας ένιωσα την αύρα των δικών του παρακαταθηκών. Θυμήθηκα τις συνομιλίες μας και τα αμοιβαία συμπεράσματά μας. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας για τον άνθρωπο και μόνο ως τέτοια έχει νόημα! Αν καταφέρουμε κι αλλάξουμε ή βελτιώσουμε κάτι τότε έχει νόημα αυτός ο αγώνας.
Χάθηκε ενώ έτρεχε προς το καθήκον. Να διαβάσει ένα δικόγραφο για να υπερασπιστεί την επομένη ένα συνάδελφό του στο δικαστήριο. Χάθηκε στο σημείο όπου κάθε χρονιά μάζευε τους παλαιούς του συμμαθητές να πιούνε μια κούπα κρασί, να γιορτάσουν την αιώνια εφηβεία τους, την αιώνια λιακάδα μιας συνάντησης. Ο Μπάμπης Ξανθόπουλος έριξε μια κούπα κρασί στο σημείο αυτό όταν ξαναβρεθήκαμε. Κάποια λουλούδια στόλισαν το σημείο. Μια σιωπή υπήρχε ανάμεσα στις λέξεις μας …… στις αμήχανες λέξεις…..το νεκρό βάρος της σιωπής.
Στο θέατρο του Φοίνικα στη Κηπούπολη έπιασε δροσιά. Τα πρώτα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζηδάκη ακούστηκαν. Οι εικόνες γύρω μου μεταμορφώθηκαν σε μνήμες όπως εκείνες οι παλιές φωτογραφίες στο συρτάρι με το κίτρινο του χρόνου στα πλάγια. Με τον Κώστα μας συνέδεσαν αγώνες για δικαιώματα και ελευθερίες κι αυτά σκέφτομαι να κρατήσω ως παρακαταθήκη. Η ελευθερία του ανθρώπου είναι ενόραση προς την αναγκαιότητα.
Περιστέρι 3 Ιουνίου 2016
Στέρτσος Χαράλαμπος
Post a comment