Χθές εκφώνησα έναν επικήδειο, που θα προτιμούσα να έχω εκφωνήσει μετά από 20 χρόνια τουλάχιστον, ή και ποτέ.
Δεν γινόταν όμως να μη μιλήσω για την αγαπημένη μου αδελφή…
<< Για την Ελένη μας
Όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ για να τιμήσουμε την αδελφή μου, είχαμε την ευκαιρία να την γνωρίσουμε και να την ζήσουμε σε διάφορες φάσεις και περιόδους της ζωής της.
Είμαι από αυτούς που την γνώριζαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής της (και φυσικά όλα τα χρόνια της δικής μου ζωής) και θα σας πω μερικά πράγματα που ελπίζω να βοηθήσουν να καταλάβετε καλύτερα τί είδους άνθρωπο αποχαιρετούμε σήμερα.
Η Ελένη Βενιεράτου υπήρξε ένα άτομο με σπάνια χαρίσματα.
Ως μαθήτρια είχε φθάσει περίπου στο απόλυτο: 19 12/13 ήταν ο βαθμός απολυτηρίου από το γυμνάσιο (Σχόλιο 1)… Στη συνέχεια έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις σε δύο σχολές (Ιατρική και Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθηνών), στις οποίες πέρασε με την πρώτη και χωρίς καμία προετοιμασία από φροντιστήριο, κάτι που αποτελεί σπάνιο αν όχι και μοναδικό επίτευγμα και φαινόμενο.
Τί την έκανε όμως να επιλέξει δύο τόσο διαφορετικά επιστημονικά πεδία;
Μια πρώτη απάντηση βρίσκεται στο ότι σε όλα τα πεδία είχε ήδη αριστεύσει, οπότε δεν είχε αυτό ως κριτήριο για να αποφασίσει.
Η δεύτερη απάντηση όμως έχει σχέση με το κύριο γνώρισμα του χαρακτήρα της: Την απεριόριστη ανάγκη να προσφέρει στους άλλους ό,τι περισσότερο μπορούσε. Ακόμη και οι επιδόσεις της στο σχολείο δεν προέκυψαν γιατί ήθελε να είναι πρώτη και καλύτερη ώστε να ικανοποιήσει την φιλοδοξία της. Το έκανε για να ευχαριστήσει κυρίως τον πατέρα της…
Αφού τελικά επέλεξε την ιατρική «για να προσφέρει στους άλλους όσα περισσότερα μπορούσε», στη συνέχεια και όπως συμβαίνει συνήθως «έκανε την επανάστασή της» στο πανεπιστήμιο όπου και ξεκόλλησε τελικά από την αναγκαιότητα να αριστεύει (την οποία άλλωστε ποτέ δεν ένιωθε μέσα της…).
Η διάθεσή της όμως να προσφέρει δεν την εγκατέλειψε ποτέ και αυτή της η ψυχοσύνθεση την έκανε να έχει πραγματικό ενδιαφέρον για τις ψυχικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες των άλλων.
Έτσι, τελειώνοντας την ιατρική, έκρινε ότι μπορεί να είναι περισσότερο χρήσιμη στους άλλους με την ιδιότητα του ψυχίατρου και ξεκίνησε αυτή την ειδικότητα, την οποία όμως άφησε στη μέση, γιατί δεν συμφωνούσε στο ελάχιστο με την αντιμετώπιση των ασθενών με φάρμακα, ενώ η ίδια έκρινε ότι έπρεπε αυτοί να αντιμετωπίζονται με ανθρωπιά και κατανόηση των προβλημάτων που τους οδήγησαν στην ψυχασθένεια.
Στο μεταξύ, είχε έρθει σε επαφή με την Ομοιοπαθητική Ιατρική, η οποία της ταίριαξε περισσότερο και στην οποία αφοσιώθηκε με συνέπεια και πάθος.
Υπήρξε πολύ καλή ως ιατρός ομοιοπαθητικής, βοήθησε πάρα πολύ κόσμο να αντιμετωπίσει χρόνια προβλήματα, που η παραδοσιακή ιατρική δεν μπορούσε και αυτό ήταν κάτι που την γέμιζε με ικανοποίηση σε όλη της τη ζωή.
… … …
Τα χρόνια περνούσαν και το κύριο χαρακτηριστικό της εξακολουθούσε να είναι η διάθεσή της για προσφορά προς τους άλλους και ιδίως σε όσους έκρινε ότι βρίσκονταν σε αδυναμία και είχαν ανάγκη από την πολύτιμη (όπως εκείνη θεωρούσε) βοήθειά της… Και πράγματι βοήθησε πολλούς …
Όμως το πάθος της για το απόλυτο, που είχε αποκτήσει από μικρή ηλικία, επίσης δεν την εγκατέλειψε ποτέ.
Πίστευε στο απόλυτο δίκιο, στο απόλυτο άδικο, στην απόλυτη αφοσίωση, στον απόλυτο έρωτα, στην απόλυτη θρησκευτική αλήθεια.
Όμως, με μια τέτοια στάση, γινόταν κάποιες φορές επικριτική μέχρι σημείου να εκπέμπει υποτίμηση έως και θυμό και αυτό αρκετές φορές προς άτομα που αγαπούσε και εξακολουθούσε να θέλει το καλό τους.
Αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκονταν πολύ συχνά σε αντίφαση, την οποία η ίδια αντιλαμβανόταν και δεν ένιωθε καλά με αυτό.
Δύσκολα μπορούσε να συμβιβαστεί με έναν κόσμο που δεν έχει απόλυτα, αλλά μόνο σχετικά και προσαρμοσμένα στις συνθήκες της εκάστοτε πραγματικότητας. (Βλ. και Σχόλιο 2)
Ίσως αυτά να αποτελούν και την εξήγηση για την σταδιακή εγκατάσταση μιας βαθιάς απογοήτευσης, που όσο περνούσε ο καιρός εξελισσόταν σε δυστυχία και απόγνωση.
… … …
Κλείνοντας, θα μπορούσα να πω επιγραμματικά για την Ελένη το εξής:
Οι άνθρωποι, στους οποίους πραγματικά προσέφερε ήταν εκατοντάδες φορές περισσότεροι από αυτούς, που κάποιες φορές πίκρανε και που μετριούνται στα δάκτυλα.
Όμως ανάμεσα στους τελευταίους ήταν δυστυχώς και ο ίδιος ο εαυτός της, στον οποίο δεν έδωσε πολλές ευκαιρίες να ζήσει μια ήρεμη ζωή με ικανοποίηση και ευτυχία, όπως εδικαιούτο με βάση τα τόσο σπουδαία πνευματικά και ψυχικά της εφόδια.
Αν υπάρχει επόμενη ζωή μετά τον θάνατο, όπως εκείνη πίστευε με τόσο απόλυτη βεβαιότητα, όλοι εμείς που την αγαπήσαμε ευχόμαστε να βρει σ’ αυτήν την ευτυχία που τόσο πολύ της έλειψε.
Και αυτό εξακολουθώντας να βοηθάει τους άλλους, μιας και η ψυχή της θα παραμείνει αθάνατη και αναλλοίωτη.
Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για παρουσία σας εδώ και την συμπαράσταση. >>
… …
…
Υ.Γ.
Ειρωνεία της μοίρας:
Το διάσημο γνωμικό «Μηδέν άγαν» (που αποδίδεται στον Χίλωνα), το έμαθα για πρώτη φορά από την ίδια, όταν ήμουν ακόμα παιδί.
πηγή:facebook
Post a comment