Μεταξύ των αλλαγών που συνέβησαν στη Βόρεια Ευρώπη μεταξύ του 2300 ως το 50 π.Χ ήταν και η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων χαλκού. Μετά το 1300π.Χ η χρήση χαλκού αυξήθηκε και ανακαλύφθηκαν νέες τεχνικές, όπως η μέθοδος χύτευσης του χαμένου κηρού. Τα χρυσά κτερίσματα που έχουν βρεθεί σε τάφους δείχνουν ότι την ίδια εποχή αναπτύχθηκε και η τέχνη της χρυσοχοΐας.
Η εντυπωσιακότερη αλλαγή πάντως αφορούσε τον τρόπο ταφής των νεκρών, από τον οποίο η εποχή ονομάστηκε “Περίοδος τεφροδόχων υδριών”. Μετά το 1300 αντί να ενταφιάζουν τους νεκρούς, τους αποτέφρωνα και έθαβαν τις στάχτες σε μεγάλα, κοινά νεκροταφεία. Μολονότι παρατηρούνται διαφοροποιήσεις από περιοχή σε περιοχή, γενικώς μειώθηκαν τα κτερίσματα που συνόδευαν τους νεκρούς. Ορισμένοι τάφοι, όπως ο αποκαλούμενος “Βασιλικός Τάφος” στο Ζεντίν, ήταν πλούσιοι και πιθανόν ανήκαν σε τοπικούς φυλάρχους. Η αλλαγή αυτή ενδεχομένως να αντικατοπτρίζει όχι μόνον τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν το θάνατο αλλά και τις κοινωνικές διαφοροποιήσεις. Τα μεγάλα νεκροταφεία όπου οι τάφοι δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους δείχνουν ότι είχαν αναπτυχθεί μεγάλες κοινότητες και πιο σύνθετες κοινωνικές δομές
Post a comment