Αδελφικέ φίλε Ζήκο,
Πέρασαν κιόλας τρεις ημέρες που οι πλέον στενοί σου φίλοι ανηφορίσαμε στο αγαπημένο σου χωριό Πύργος για να σου αποτίσουμε τον ύστατο φόρο τιμής και φιλίας και να σε προπέμψουμε στην αιωνιότητα. Επιθυμία σου ήταν να αναπαυθείς εκεί κοντά – δίπλα στον αγαπητό σου πατέρα Λεωνίδα ο οποίος ήταν αξιαγάπητος και σε μας τους φίλους σου. Τον τελευταίο καιρό η μεταξύ μας προσφώνηση ήταν “αδέλφι τι κάνεις!”. Ο Λόγος ή αλλιώς η λογική για τον οποίον ο άνθρωπος μόχθησε τόσο πολύ να τον δημιουργήσει, να τον κανοναρχίσει, εν τελεί να τον αρθρώσει καθώς έπρεπε για το καλό του και την πρόοδό του έμπροσθεν του θανάτου,
” το όντως φοβερότατον μυστήριον”, όπως λέγει η εκκλησία μας στην Εξόδιο Ακολουθία, μετεωρίζεται, ακινη- τοποιείται, αποπροσανατολίζεται, να πάει πιο ψηλά αδυνατεί, να κατέβει χαμηλά δεν τον βολεύει, να πάρει επιτέλους μία κατεύθυνση, μπρος, δεξιά, αριστερά, οι φτερούγες σου δεν λυγάνε, δεν φτεροκοπούν. Έτσι είναι αυτή τη στιγμή φίλε Ζήκο και ο δικός μου λόγος στον τελευταίο μεταξύ μας διάλογο, εσύ στα επουράνια εγώ στα επίγεια και στο ενδιάμεσο ο μεταιωριζόμενος Λόγος.
Θα σου ήταν εντελώς ανούσιο να διαλεχθούμε για την προσωπική σου ζωή, για την επιτυχημένη ακαδημαϊκή ανέλιξη και τις εκθεσιακές σου περγαμηνές ως Ζωγράφου, πολύ δε περισσότερο για την υλική δημιουργία. Εκ του μη όντος εδημιούργησες πολλά, αλλά ως φιλοσοφημένος άνθρωπος τα άφηνες σε μία άκρη αθέατα για να μην σου ταλανίζουν και εγκλωβίζουν το πνεύμα και την ψυχή που τόσες φορές μας απασχόλησε στους διαλόγους.
Το εξόδιον εδάφιο “ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα” και “πάντα σκιάς ασθενέστερα πάντα ονείρου απατηλότερα” το είχαμε εμπεδώσει στο ακέραιο. Ήσουν ένας από τους πλέον ευρυμαθείς και η σκαπάνη σου δεν άφηνε βιβλίο για βιβλίο να ανασκάψει προκειμένου να φέρεις στο φως πολύτιμους πνευματικούς λίθους. Το ρεύμα του υπαρξισμού ήταν εκείνο που σε είχε αιχμαλωτίσει σε είχε θέσει σε τροχιά γύρω του ως έναν πλανήτη. Πόσες φορές δεν συζητήσαμε για τη φράση του Αλμπέρ Καμΰ από το φιλοσοφικό του δοκίμιο “Ο Μύθος του Σίσυφου” “Η τραγωδία του ανθρώπου είναι το πώς μία αθάνατη ψυχή κατοικεί σε ένα φθαρτό σώμα” διατύπωσε ο Καμύ και δεν είχε άδικο.
Κατά τον φυσιοκράτη Αριστοτέλη η ψυχή ορίζεται “ως η εντελέχεια σώματος φυσικού που διαθέτει τη ζωή εν δυνάμει” δηλαδή η ψυχή είναι η ενέργεια φυσικού σώματος που κρατά ζωντανή την ζωή. Και να όντως φίλτατε Ζήκο τόσο την ρήση του Καμύ όσο και τον Αριστοτελικό όρο περί ψυχής τα έζησες όπως λένε οι νομικοί “εν τοις πράγμασιύ’. Μέσα στο ίδιο σου το σώμα “τον Ναό της ψυχής” ξέσπασε ανηλεής και αδυσώπητος εμφύλιος πόλεμος. Δύστροπα κύτταρα επαναστάτησαν εναντίον υγιών κυπάρων δια- σπώντας και τη φυσική αρμονία σώματος και ψυχής. Η ψυχή έπαψε να έχει την φυσική ρώμη να επαναφέρει τον οργανισμό, το υλικό σώμα σε τάξη στην προτεραία κατάσταση.
Δεν έπαψε όμως να επιτελείτην άλλη κατά τον ιδεαλιστή Πλάτωνα λειτουργία να σκέπτεται και να αισθάνεται. Ναι όντως η ψυχή σου τίμησε τον προορισμό της να σκέφτεται και να υπηρετεί το ωραίο, το αγαθό και προπαντός το αληθές.
Είπε ο Ιησούς: “Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς”. Το μέγα ζητούμενο το οποίο όμως ο Ιησούς δεν προσδιόρισε επακριβώς μη θέλοντας να μας στερήσει την επίσης κεφαλαιώδη ελευθερία της προσωπικής θέλησης (Ελευθερία Βούλησης) κάτι το οποίο διαπραγματεύτηκε ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι στο κεφάλαιο “Μέγας Ιε- ροξεταστής” στους αδερφούς Καραμα- ζώφ. Ο βίος σου ήταν μία διαρκής πάλη στην αναζήτηση αυτής της αλήθειας και η οποία ακολούθως σε οδήγησε να σπάσεις τα δεσμά της υλικότητας, να τι- θασεύσεις και ακολούθως να ιεραρχήσεις το πλήθος των επιθυμιών να απο- φάγεις το ψεύδος αγοραίων σοφιστών. Κάποια στιγμή έχασες το βηματισμό σου και τον προσανατολισμό προς το θείο, κάτι το οποίο είναι η τυραννία των μεγάλων του Διαλογισμού. Όλοι μας στην υπόθεση αυτή ξεκινάμε με έναν εφηβικό ρομαντισμό ο οποίος δεν επαρκεί στην πορεία του βίου μας όταν αρχίζουν οι πειρασμοί να μας βομβαρδίζουν παν- ταχόθεν. Έτσι άκριτα και αβασάνιστα ακολουθούμε την οδό της τυπολατρίας και του ευσεβισμού ζώντας με την ψευδαίσθηση ότι επιτελούμε το χρέος. Μέγιστο Αάθος. Είμαι ο ελάχιστος όλων που θα μπορούσε να προσδιορίσει ασφαλές νηολόγιο προς το λιμάνι της έσχατης και τελεσίδικης αλήθειας.
Κάτι όμως, ένα αμυδρό φως, ενός φάρου φωτίζει την είσοδο ενός λιμανιού που είναι ο Συν-Άνθρωπος. Πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια από την διδαχή του Ιησού με τις Έσχατες Αλήθειες και την προτροπή Αγάπα τον Πλησίον και όμως ο Πλησίον είναι ο αγνοημένος, ο καταφρονεμένος, ο αδικημένος, ο παρίας, ο δούλος, ο μετανάστης, ο κακότυχος, ο πεινασμένος, ο κατατρεγμένος από πολέμους και τυράννους.
Φίλτατε Ζήκο συμφωνούσαμε όμως και στο εξής: Πλησίον, το πρόβλημα δεν είναι μόνον ο Πασχών, το πρόβλημα είμαστε όλοι εμείς που έχουμε παγιδευτεί στην υλικότητα της ύπαρξής μας που είναι “σκόλοψ’ τη σαρκί.
Το πένθος φίλτατε δυσβάσταχτο, ευτυχώς ελάφρυνε όταν ο Άγγελος Προστάτης η αδελφή σου Ιφιγένεια μου είπε πως το φως της Δαμασκού που υπάρχει εκεί για τον καθένα μας σου φώτισε το δρόμο προς την άνω Ιερουσαλήμ.
Ζήκο, Αιώνια σου η Μνήμη.
Ηλίας Ανδρέου
πηγή: περιοδικό Κόνιτσα, τεύχος 216, Μάρτης – Απρίλης – Μάης 2021,σελ 141-143
Post a comment